Έτσι, απλά...

Η αλήθεια βγαίνει χυτή σαν το νιόκοπο άγαλμα,

μόνον μέσ' από τα καθάρια νερά της μοναξιάς

Ιωάννης Καποδίστριας: Ο αναμορφωτής της Ελλάδας με το άδοξο τέλος

(Κέρκυρα 1776 - Ναύπλιο 1831). Ευρωπαίος διπλωμάτης, πολιτικός και γιατρός. Γίνεται μια προσπάθεια να καταγραφεί αδρομερώς ο βίος και το έργο της μεγάλης αυτής μορφής που αδικήθηκε από την ελληνική Ιστορία και δεν αναγνωρίσθηκε όσο θα έπρεπε.
Γόνος επιφανούς κερκυραϊκής οικογένειας, ανέλαβε σημαντικές θέσεις στη διοίκηση της Ιονίου Πολιτείας (1802-1807). Υπηρέτησε στο υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας (1809). Ανέλαβε ως «εν ενεργεία σύμβουλος της Επικρατείας», όπως τον είχε ονομάσει ο τσάρος Αλέξανδρος Α’, τη λύση του περίπλοκου ζητήματος της Ελβετίας (1813-1814) και εκτέλεσε με επιτυχία την αποστολή του, θεμελιώνοντας το ομοσπονδιακό σύστημα της χώρας και κατοχυρώνοντας την ουδετερότητά της. Οι Ελβετοί, μάλιστα, αναγνωρίζοντας τις υπηρεσίες του, τον τίμησαν με διάφορους τρόπους, και ιδιαίτερα η πόλη της Γενεύης και τα γαλλόφωνα καντόνια τον ονόμασαν επίτιμο πολίτη τους.
Συμμετείχε στο Συνέδριο της Βιέννης (1815). Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας (1815-1822) προκάλεσε αντιδράσεις για τις φιλελεύθερες απόψεις του. Αρνήθηκε να αναλάβει την ηγεσία της Φιλικής Εταιρείας (1817) με το αιτιολογικό ότι οι συνθήκες για επανάσταση δεν ήταν ώριμες. Η ιδεολογία και το «πολιτικό του πιστεύω» δεν ήταν συμβατά με επαναστατικά κινήματα, και επίσης θεωρούσε ότι μια εξέγερση στην Ελλάδα, χωρίς την απαραίτητη προετοιμασία, θα συναντούσε την καθολική αποδοκιμασία των αντιδραστικών κύκλων της Ευρώπης και ίσως να προκαλούσε και στρατιωτική επέμβαση, όπως έγινε με την επανάσταση των Καρμπονάρων στη Νεάπολη.

Το αρχαίο ελληνικό δράμα

«Έστιν ουν τραγωδία, μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω, χωρίς εκάστου των ειδών εν τοις μορίοις, δρώντων και ου δι’ απαγγελίας, δι’ ελέου και φόβου περαίνουσαν την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν». (Αριστοτέλης)

Το δράμα είναι μία πράξις που απέκτησε από την αρχαιότητα ειδική σκηνική σημασία και ταυτίζεται με τον όρο θέατρον, δηλαδή τον τόπο όπου θεώνται οι θεαταί τα δρώμενα. Αποτελείται από την τραγωδία και την κωμωδία, που προήλθαν το πιθανότερο από ιεροτελεστίες οι οποίες αποτελούσαν μέρος της λατρείας του Διονύσου. Στη διάρκεια των ιεροτελεστιών αυτών ένας χορός, δηλαδή μια ομάδα χορευτών, με ενδυμασία Σατύρων ή τράγων έψαλλε τον διθύραμβο (ωδή της χορικής λυρικής ποίησης), και ένας «κορυφαίος» του χορού άνοιγε διάλογο μαζί τους ψάλλοντας μόνος. Επομένως η τραγωδία προέρχεται από την «τράγων ωδήν».

Ο τρίτος βράχος από τον Ήλιο

Ένας επιστήμων κοσμοπολίτης, που «πολλών δ’ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω», ο οποίος, τουλάχιστον για μια μειονότητα ανθρώπων, δεν είναι αδιάφορος. Μιλάμε για τον καταξιωμένο διεθνώς Δημήτρη Νανόπουλο, ταγμένο στην εξερεύνηση και στην κατανόηση του αχανούς και άγνωστου Σύμπαντος, ο οποίος αναζητεί αενάως «την τελική και ολοκληρωτική γνώση». Ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά της Φυσικής, ένας αναρχικός του πνεύματος και ανυπότακτος, όπως ο ίδιος δηλώνει. Το κύριο ερευνητικό έργο του ανήκει στο πεδίο της Σωματιδιακής Φυσικής ή Φυσικής Υψηλών Ενεργειών και της Κοσμολογίας, ενώ στα ερευνητικά του ενδιαφέροντα ανήκουν και η δημιουργία μιας ενοποιημένης θεωρίας όλων των δυνάμεων της φύσης, η θεωρία του Παντός, η υπερσυμμετρία, η υπερβαρύτητα, η Θεωρία των Χορδών και η Βιοφυσική.

Γεννήθηκε το 1948 στο Χαρβάτι (σημερινή Παλλήνη) και το επώνυμό του δεν είναι Νανόπουλος, είναι Νάκας. Όνομα της Βορείου Ηπείρου που ο παππούς του το άλλαξε για να ακούγεται πιο ελληνικό, όταν επέστρεψε από τη Νέα Υόρκη στην πατρίδα του θεωρώντας καθήκον του να συμμετάσχει στον Βορειοηπειρωτικό αγώνα, το 1914.

Η ποίηση και η φύση έχουν... Άνοιξη

Η άνοιξη, πιστή και ακριβής στο ραντεβού της και, μη ορρωδώντας προ ουδενός, κατέφθασε και πάλι με όλο της το κάλλος. Η ποίηση, και αυτή πιστή στην αποστολή της, εμπνεύσθηκε από την άνοιξη και την ύμνησε πότε με αισιοδοξία και πότε μελαγχολικά, δωρίζοντάς μας καρπούς οίστρου που πάλλουν το είναι μας και αποτυπώνουν συγκινήσεις, αξίες και μηνύματα, που οι ποιητές, ως θεματοφύλακες, διαφυλάσσουν ως κόρην οφθαλμού για την πορεία του έρημου ανθρώπου σε αυτόν τον πλανήτη.
Ευσεβής πόθος, μια άνοιξη του δίποδου ζώου που ενώ θεωρεί με οίηση ότι είναι νοήμον και ικανό για τα μέγιστα, ιχνηλατεί αυτούς τους καιρούς στα σκοτάδια.

Τι έγινε την 25η Μαρτίου του 1821;

Η Ιστορία αυτήν ακριβώς την ημερομηνία δεν καταγράφει κανένα γεγονός – αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς. Εντούτοις, στα χωράφια της ευδοκιμούν και ενσωματώνονται μύθοι και πολλάκις διαστρεβλώσεις ένθεν κακείθεν. Εν πρώτοις, να κρατείται το εθνικό φρόνημα υψηλό επί παντός καιρού και τελευταίως μας ενέσκηψαν και οι ρεπουσικοί συνωστισμοί. Ωστόσο η Ιστορία, εύρεση και έκθεση της αλήθειας, είναι επιστήμη και φυλάει καλά τις αποδείξεις της.

Ας πάρουμε τα πράγματα, λοιπόν, από την αρχή και ας παραθέσουμε αδρομερώς τα γεγονότα εκείνης της εποχής:

Είχε φθάσει το πλήρωμα του χρόνου για τον ξεσηκωμό και οι συνθήκες ήταν πια ευνοϊκές για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού και τη διεκδίκηση ελεύθερου ελληνικού κράτους.
Η Επανάσταση του 1821 ξεκίνησε από πολλά κοινωνικά στρώματα και δυνάμεις, που, αν και είχαν διαφορετικά και πολλές φορές αντικρουόμενα συμφέροντα, συμφωνούσαν στο βασικό: να φύγουν οι Τούρκοι.

Βίνσεντ βαν Γκογκ - Το εσωτερικό αποτύπωμα στον καμβά με φόντο τον έξω κόσμο

(Χρόουτ-Ζίντερτ, Βραβάντη 1853 - Ουβέρ-συρ-Ουάζ 1890)
Ο τόσο σημαντικός Ολλανδός ζωγράφος (η ορθή προφορά του ονόματός του είναι Φαν Χοχ) υπήρξε μια ανήσυχη φύση και έζησε μια σύντομη και τραγική ζωή.
Η εικόνα που δίνεται γενικά στους καλλιτέχνες ως παρανοϊκές μεγαλοφυΐες με αδυσώπητο πεπρωμένο, στον Βαν Γκογκ ενσαρκώνεται πλήρως, τρέφοντας πλουσιοπάροχα τη φιλολογία με τον θρύλο του.
Έδωσε ολοκληρωτικά τον εαυτό του στην αρχή στη θρησκεία αφού έλαβε θεολογικές σπουδές και ανέλαβε ιεροκήρυκας μέχρι αυτοθυσίας στους ανθρακωρύχους του Μποριναίζ. Κατόπιν αφοσιώθηκε στη ζωγραφική, με μια οδυνηρή και βίαιη ένταση, που έφθανε στον παροξυσμό. Διοχέτευσε όλες του τις δυνάμεις στο σχέδιο, αναζητώντας την αλήθεια για τον άνθρωπο και την απελπιστική του μοίρα μέσα στις προσωπογραφίες, τα τοπία και τις νεκρές φύσεις.
Διαχωρίζοντας την αρρώστια του, για την οποία μπορεί να μιλήσει ψυχρά μόνο η ιατρική επιστήμη, βλέπουμε στο έργο του την ασφυξία και την έντονη πάλη ενός ανθρώπου απέναντι σε έναν κόσμο που τον αρνήθηκε, μια κοινωνία που εκείνη την εποχή, της βιομηχανοποίησης και των κοινωνικών της συνεπειών, εξύφαινε την υποδούλωση και την αποδόμηση του ανθρώπου. Εκείνο που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι χάριν της ευαισθησίας του και της ιδιαίτερης αντίληψής του είχε μια ξεχωριστή ικανότητα να συλλαμβάνει την κάθε λεπτομέρεια στο οπτικό του πεδίο.