Προς άγραν της διανόησης, καταμεσής της κρίσης

Μολονότι δεν το συνηθίζουμε, και μακριά από εμάς κάθε πολιτικό χρώμα, αναζητώντας ωστόσο και εμείς τη διανόηση μέσα στον ορυμαγδό, και μη βρίσκοντάς την πουθενά (δυστυχώς οι τηλεοπτικές εκπομπές για χαμένους απουσιάζουν λόγω καλοκαιριού), επιλέξαμε να αναδημοσιεύσουμε αυτό το επίκαιρο άρθρο, με φωτογραφίες δικές μας, που θεωρούμε ότι περιέχει αρκετές αλήθειες – οπωσδήποτε δεν τους συμπεριλαμβάνουμε όλους τους ταγούς συλλήβδην, το τονίζουμε. Αν δεν είναι έτσι όμως, αναγκαστικά θα πάμε πια στη θεωρία του ψεκασμού, και άλλων φανταστικών συνωμοτικών τέτοιων σεναρίων, με πρώτους πληγέντες, από ό,τι φαίνεται, τους ανθρώπους του πνεύματος!

Οδυσσέας Ελύτης - Τα δημόσια και τα ιδιωτικά

Έχω πιάσει γωνιά και πίνω καφέδες, φουμέρνοντας αντικρύ στο πέλαγος. Θα μπορούσα να περάσω έτσι μια ζωή ολόκληρη, αν δεν την έχω κιόλας περάσει. Ανάμεσα σε μια παλιά ξύλινη πόρτα ξεβαμμένη απ’ τον ήλιο κι ένα κλωναράκι γιασεμιού τρεμάμενο· που έτσι και συμβεί να μου λείπει μια μέρα, η ανθρωπότητα όλη θα μου φαίνεται άχρηστη. Σχεδόν σοβαρολογώ. Επειδή εδώ δεν πρόκειται πια για τη φύση, που αυτήν, πιστεύω είναι πιο σημαντικό να τη διαλογίζεσαι παρά να τη βιώνεις· ούτε καν για την παράδοση. Πρόκειται για τη βαθύτερη εκείνη δύναμη των αναλογιών που συνέχει τα παραμικρά με τα σπουδαία ή τα καίρια με τα ασήμαντα, και διαμορφώνει κάτω από την κατατεμαχισμένη των φαινομένων επιφάνεια ένα πιο στέρεο έδαφος για να πατήσει το πόδι μου –παραλίγο να πω η ψυχή μου.

Μέσα σ’ ένα τέτοιο πνεύμα είχα κινηθεί άλλοτε, όταν έλεγα ότι ένα τοπίο δεν είναι, όπως το αντιλαμβάνονται μερικοί, κάποιο απλώς σύνολο γης, φυτών και υδάτων. Είναι η προβολή της ψυχής ενός λαού επάνω στην ύλη.