Καλά Χριστούγεννα

Φτάνουν Χριστούγεννα λοιπόν! Παραμονή

κι εμείς σαν όλους ετοιμάσαμε γιορτή.

Μα δεν είν’ άνετα σαν φάτνη εδώ μέσα:

Μπαίνει το κρύο από παντού, δεν έχει μπέσα.

Χριστούλη, κόπιασε, γεννήσου αν θες, μα κοίτα:

Σου στρώσαμε, δεν έχει τζάκι όμως και πίττα.

Τρέμουμε κι όλοι αγκαλιαζόμαστε σφιχτά

σαν τους πρωτόγονους σε σκοτεινή σπηλιά.

Το χιόνι πέφτει στο κορμί μας, το παγώνει·

το χιόνι εισβάλει στην καλύβα και σαρώνει.

Κόπιασε, χιόνι, μπες, θα βρεις φίλους εδώ:

Κι εμάς μας έδιωξαν από τον ουρανό.

Κρασί ζεσταίνουμε, παλιό και δυνατό·

κάνει καλό με τέτοιον άγριο καιρό.

Ζεστό κρασί, ξύλα στην πόρτα καρφωμένα.

Έξω, ουρλιάζουνε αγρίμια θυμωμένα.

Κοπιάστε, αγρίμια, να κρυφτείτε απ’ το χιονιά:

Ούτε τ’ αγρίμια έχουνε ζεστή φωλιά.

Θα ρίξουμε τα πανωφόρια στη φωτιά,

να γίνει η φλόγα της για λίγο πυρκαγιά,

να ζεσταθούμε ενώ θα καίγεται η στέγη,

να ζούμε όταν το σκοτάδι πια θα φεύγει.

Κόπιασε, άνεμε –
εκεί έξω πώς αντέχεις;

Κι εσύ κουράστηκες, κι εσύ σπίτι δεν έχεις.

 Μπέρλοτ Μπρεχτ

Αυτές οι μέρες μας καλούν για μεταμόρφωση. Λαμπιόνια, φώτα, φώτα,  σε όλο τους μεγαλείο, θα μπορούσαν να παραπέμψουν στο δικό μας το εσωτερικό φως που πρέπει να ανάψουμε για τον καινούργιο χρόνο.

Καιρός για αφύπνιση, λοιπόν.  Η ίδια η ζωή είναι τόσο απλή και συνάμα μαγική, με οιονεί μαθήματα.

Αν λειάνουμε τα συναισθήματά μας, κοιτάξουμε τον διπλανό μας, δώσουμε ένα χέρι βοήθειας, και όλοι εστιάσουμε  στη συνείδησή μας, τολμήσουμε το βήμα, τότε, προφανώς, θα έχουμε τη μεταμόρφωση και οι σάλπιγγες των αγγέλων θα ηχήσουν, πού θα πάει!

«Ένας Θεός»

Ω, μέσα μου γεννιέται ένας Θεός 

και το κορμί μου γίνεται ναός, 

δεν είναι ως πρώτα φάτνη ταπεινή 

μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,

το μέτωπό μου λάμπει σαν αστέρι…

Στο Θεό φανήτε τώρα, ήρθεν η ώρα, 

από τ' άγνωστα μυστικά σας μέρη, 

Μάγοι, φέρτε στο Θεό τα πλούσια δώρα.

Φέρτε μου, Μάγοι -θεία βουλή το γράφει- 

τα σμύρνα της ελπίδας, το λιβάνι 

της πίστης, της αγάπης το χρυσάφι!

Μυστήρια τέτοια ανθρώπου νους δε βάνει!

Και σεις θρόνοι πανάχραντοι, αγγελούδια 

στην καρδιά στην κούνια του σκυμμένα 

με της αθανασίας τα τραγούδια, 

υμνολογείτε σεις τη θεία τη γέννα.

Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί 

και το κορμί μου φάτνη ταπεινή, 

βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός 

ω, μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!

 Κωστής Παλαμάς

Τα σμύρνα της ελπίδας, το λιβάνι 

της πίστης και της αγάπης το χρυσάφι, 

 ολόθερμες ευχές για όλους μας!

---