Eυχές από την Texnografia

Οι ευχές, τα Είθε, και τα Μακάρι, τα ανταλλάσσουμε συνήθως σαν κάτι τετριμμένο, κλισέ που λέμε στην άπταιστη Ελληνική. Τέτοιες, αλλά ατόφιες και εγκάρδιες ευχές είναι ανάγκη και χαρά μου να μοιραστώ μαζί σας, εδώ σε αυτό το ιστολόγιο που μου δίνεται η αίσθηση ότι υπάρχει μια παρεούλα με πολύ κοντινά χνώτα και γι' αυτό πολύ σας ευχαριστώ.

Θέλω να ανακαλέσω στη μνήμη τις Μούσες του ποιητή, να υμνήσουμε τις ευχές με τον χυμό του νοήματός τους. Πρώτα, το πανανθρώπινο ζητούμενο, η πρωτεύουσα ευχή, η Υγεία. Πάντα υγεία, έλεγαν οι γονείς μας, και δεν νιώσαμε ποτέ ότι θα μας αφορούσε τόσο άμεσα. Να τώρα όμως που έγινε η πρώτιστη και υπέρτερη ευχή τούτες τις ζοφερές ημέρες που μετράμε νεκρούς από αυτόν τον αόρατο εχθρό στον ανηλεή πόλεμο.

Ο κορωνοϊός της Ιατρικής και ο… γλωσσοϊός της Ελληνικής

Και ήρθε ο κορωνοϊός, ή κατ’ άλλους επιμένοντες εσφαλμένα κορωναϊός, και τα σάρωσε όλα, τα ήδη σαρωμένα. Ενέσκηψε, για την ακρίβεια, αυτή είναι μια ταιριαστή λέξη, αλλά πολύ ταλαιπωρημένη, παρεούλα με τόσες άλλες, η οποία χρησιμοποιείται, κατά τα λεξικά, για δυσμενή φαινόμενα, για ό,τι εμφανίζεται αιφνιδιαστικά και πλήττει με ορμή. Μολαταύτα, ακόμη και η υπουργός μας Πολιτισμού εκσφενδόνισε το αμίμητο: «Πρέπει να ενσκήψουμε στο πρόβλημα». Άλλο όμως το «ενσκύβω», δεν υπάρχει βέβαια τέτοιο ρήμα, που πιθανότατα το παίρνουν από το σκύβω, και άλλο το ενσκήπτω.

Ερνέστος Τσίλερ - ένας «Έλληνας» αρχιτέκτονας

(Όμπερλεσνιτς,  Σαξονία 1837 - Αθήνα 1923).
Σπουδαίος Γερμανός  αρχιτέκτονας, κύριος εισαγωγέας των τάσεων (διάφορες εκφάνσεις του νεοκλασικισμού)  της Ευρώπης στη χώρα μας, ο οποίος, μελετώντας συγχρόνως προσεκτικά τα αρχαία μας μνημεία, πέρασε όλη αυτή τη γνώση στην αρχιτεκτονική. Εργάσθηκε στο γραφείο του Θεόφιλου Χάνσεν στη Βιέννη και ήρθε αρχικά στην Ελλάδα με σκοπό να επιβλέψει την οικοδομή της Ακαδημίας Αθηνών (1861), για να εγκατασταθεί κατόπιν οριστικά και να γίνει ο πιο παραγωγικός και δημοφιλής αρχιτέκτονας κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ού. Διετέλεσε και καθηγητής στο Σχολείο των Τεχνών (1872). Η αρχιτεκτονική του εκτείνεται σε θέατρα (Δημοτικό Θέατρο Αθηνών, Βασιλικό (τώρα Εθνικό) και σε άλλα κτήρια όπως: Μέγαρο Μελά, Ιλίου Μέλαθρον, Μέγαρο Σταθάτου, Έπαυλη Θων, Σχολή Ευελπίδων, Ανάκτορα της Ηρώδου του Αττικού, Δημαρχείο Ερμούπολης,  Θέατρο Πάτρας, Ελληνικό Προξενείο Θεσσαλονίκης και αγορές Αιγίου και Πάτρας. Ασχολήθηκε επίσης με την εκκλησιαστική αρχιτεκτονική (Φανερωμένη Αιγίου, Άγιος Αθανάσιος Πύργου, Αγία Τριάδα Πειραιώς και Άγιος Λουκάς Πατησίων).

Θεογονία του Ησιόδου, η ιερά γραφή των Ελλήνων

Για τον πατέρα του διδακτικού έπους είναι ολίγιστα αυτά που γνωρίζουμε, παρότι είναι ο πρώτος Ευρωπαίος ποιητής του οποίου η προσωπικότητα προβάλλεται μέσα από το ίδιο του το έργο. Οι γνώσεις μας περιορίζονται μόνο σε ό,τι ο ίδιος έχει φροντίσει να αφήσει με την ταυτότητά του και τη σφραγίδα του, εγκαινιάζοντας την εποχή του «εγώ» αλλά και εκθέτοντας προσωπικά του θέματα, παραδίδοντας ταυτόχρονα και ένα αδρό περίγραμμα της εποχής του και των προβλημάτων της (Έργα και Ημέραι).
Το έργο του περιλαμβάνει ένα πολύ πλατύ ηθικό περιεχόμενο και ένα πολύ ανθρώπινο συναισθηματικό φορτίο και είναι δίκαιο να του αναγνωριστεί η μεγάλη του συμβολή στον καθορισμό της λυρικής έκφρασης και στη διάνοιξη νέων πνευματικών οριζόντων. Του είμαστε ευγνώμονες για όλον αυτόν τον μυθικό θησαυρό που μας παρέδωσε για τη γενετική εξέλιξη του κόσμου και των θεών και την προσφορά του στην ιστορία του αρχαίου ελληνικού κόσμου.

Η εκδίκηση των τόνων!

Οι συνέπειες
από την κατάργηση
του πολυτονικού συστήματος

του Στάντη Αποστολίδη

φιλόλογου - ιστορικού

Αναφορά στο βιβλίο:
ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΕΓΚΟΣ -
ΘΑΛΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ - ΔΗΜΗΤΡΑ ΒΕΚΙΑΡΗ
Η εκδίκηση των τόνων
(Η επίδραση των αρχαίων ελληνικών και του μονοτονικού στην ψυχοεκπαιδευτική εξέλιξη του παιδιού)

«ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ», ΣΕΛ. 152, 

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
Όταν ψηφιζόταν σε μεταμεσονύκτια συνεδρίαση της Βουλής η τροπολογία Βερυβάκη για το μονοτονικό, η τότε κυβέρνηση, θωπεύοντας τον αριστερίστικο λαϊκισμό, ξεπούλαγε κάτι που ούτως ή άλλως δεν γνώριζε και δεν την ενδιέφερε! Ένα κομμάτι της Παιδείας συνυφασμένο, όχι μόνο με την αρχαιοελληνική παράδοση, αλλά και με την πνευματική παρακαταθήκη του νέου Ελληνισμού από το 18ο ήδη αιώνα! Όλοι οι θαυμαστοί 300, μαζί, συμπεριφέρθηκαν σαν αγράμματη γριούλα που βρίσκοντας στο σεντούκι της παλιά μπαρουτοκαπνισμένα κουμπούρια, τα δίνει στο γύφτο για ν' αδειάσει τον τόπο από τη «σαβούρα». Δεν ρωτάει κανέναν, και δεν θα μάθει ποτέ τι έχασε...