Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης - 21 Μαρτίου

Ποιητές

Φτωχοί λαθρεπιβάτες πάνω στις φτερούγες των πουλιών
την ώρα που πέφτουν χτυπημένα.

Κύριε, αδίκησες τους ποιητές δίνοντάς τους μόνο έναν κόσμο

 Τάσος Λειβαδίτης - Φύλλα Ημερολογίου

Πρώτη ημέρα της εαρινής ισημερίας και Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Η Ελλάδα μας, αυτός ο μικρός τόπος, γεμάτος ήλιο και μπλε χρώμα, μπορεί να επαίρεται, με οίηση και υπερηφάνεια,  ότι αποτελεί ένα τεράστιο φυτώριο μεγίστων ποιητών. Χρέος μας να αποτίσουμε έναν φόρο τιμής σε όλους αυτούς που μας πήραν μαζί τους και μας ανέβασαν στους άλλους κόσμους τους, του ωραίου και της αλήθειας που παραμένουν αναλλοίωτα, λουσμένα κατευθείαν με τη μαγεία που περιέχει η τέχνη. Έχουν όλοι τους χαράξει στην ψυχή μας σημάδια ανεξίτηλα.

Από καταβολής κόσμου, λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, η μάχη της ποίησης υπήρξε η μάχη της αφιλοκέρδειας. Η κατάκτηση μιας άλλου είδους ελευθερίας, που να επιτρέπει στον άνθρωπο να αντιλαμβάνεται τη ζωή του πέραν από τα εμπόδια που του ορθώνει η Ανάγκη. Από κει αρχίζουν εκείνα που ονομάζουμε «πνεύμα», «έρευνα», «επιστήμη», «μεταφυσική», τα άγια των αγίων που υπηρετούν όλοι όσοι αφιερώσανε τη ζωή τους σ’ αυτόν τον σκοπό και λευκάνθηκαν επάνω στα βήματα των ανωτάτων πνευματικών ιδρυμάτων.

«Όλοι μαζί οι ποιητές, παρ’ όλες τις μεγάλες τους διαφορές, κάποτε και χάρη σ’ αυτές, δεν κάνουν στο βάθος και στο πλάτος των αιώνων παρά να συγκροτούν τη δεύτερη κατάσταση του κόσμου. Άπαξ και κανείς ενδιαφέρεται για την Ποίηση, είναι υποχρεωμένος να «γνωρίζει να μεταβαίνει» σ’ αυτή τη δεύτερη κατάσταση, να περπατεί και στον αέρα και στο νερό.

Χαιρετώντας πρώτα τον αρχηγέτη ποιητή και διδάσκαλο της αρχαιότητας και του νεότερου κόσμου Όμηρο, έπεται η Σαπφώ, ο Αρχίλοχος και τόσοι άλλοι. Ο ποιητικός λόγος ακτινοβολεί  ξανά από τον Διονύσιο Σολωμό, Παλαμά, Καρυωτάκη, Πολυδούρη, Καβάφη, Καββαδία, Σαραντάρη, Σικελιανό, Σεφέρη, Ρίτσο, Βάρναλη, Εγγονόπουλο, Εμπειρίκο, Ελύτη, Βρεττάκο, Γκάτσο, Λειβαδίτη, Πατρίκιο, Σινόπουλο, Λαπαθιώτη. Μία μνεία γίνεται κάποιων μόνο ογκόλιθων εφόσον η καταγραφή τους είναι αδύνατη λόγω της πληθώρας τους και φυσικά δεν συμπεριλαμβάνονται οι ζώντες άξιοι συνεχιστές αυτών. Και εδώ η αναφορά μας, αναπόφευκτα,  είναι μόνο για τους Έλληνες ποιητές. Μη λησμονάμε ότι, σε πείσμα των πιθανοτήτων,  μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα έχει στη σύγχρονη Ιστορία της δύο ποιητές που τιμήθηκαν με Νομπέλ Λογοτεχνίας!

Μέσα στο ολόμαυρο τοπίο που βιώνουμε, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, έχουμε ανάγκη την Ποίηση που –άγνωστο γιατί, πιθανόν λόγω των πολλαπλών κρίσεων που υφιστάμεθα σαν άνθρωποι– έχουμε λησμονήσει και απωθήσει σαν κάτι ξένο και απόμακρο, ενώ κατοικούμε στο ίδιο ομηρικό τοπίο και ρέει στις φλέβες μας το ποιητικό αίμα σε όλα τα βήματα του πολιτισμού μας ως λαός.

Είναι το οξυγόνο μας και η εσωτερική μας κάθαρση για κάτι ομορφότερο και στιλπνότερο. Τους ευχαριστούμε που υπήρξαν και μας έδωσαν τόσο πολυδιάστατο φως. Ας μην τους εγκαταλείψουμε, καιρός γαρ εγγύς για αναδίφηση και βουτιά στη φαντασία και στο όνειρο που είναι και τα μοναδικά αληθινά. Μακριά από τα ψιμμύθια, για να εξουδετερώσουμε τη φθορά. Να εξασκήσουμε τη δεύτερη όραση, και με μια νέα ηθική να ενδυθούμε «το χρυσό δέρας της ανθρωπιάς». Τα υλικά και οι προϋποθέσεις έχουν δοθεί στον άνθρωπο.

«Όσοι λευκοφόροι, εννοήτωσαν».

---