Βασίλης Μαραγκός - Το προσωπείο του χρόνου

(Αθήνα 1963). Εργάστηκε σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης ενώ τα τελευταία χρόνια διαμένει στις Βρυξέλλες. Έχει μεταφράσει από τα βουλγαρικά έργα των ποιητών Λιουμπομίρ Λέβτσεφ, Στέφαν Γκέτσεφ, Τσβετάνκα Ελένκοβα και από τα πολωνικά του Άνταμ Ζαγκαγιέβσκι.  Έχει δημοσιεύσει δοκίμια με αναφορά στις ελληνοβουλγαρικές πολιτιστικές σχέσεις και σε προσωπικότητες του χώρου της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, και το βιβλίο: Παΐσιος Χιλανδαρινός και Σωφρόνιος Βράτσης. Από την Ορθόδοξη Ιδεολογία στη Διάπλαση της βουλγαρικής ταυτότητας, Αθήνα 2009.

Το προσωπείο του χρόνου –πρώτο ποιητικό έργο του Βασίλη Μαραγκού– είναι μια περιδιάβαση στο οικείο και αυχμηρό τοπίο  της ανθρώπινης διάρκειας. Ποιητικά γυμνάσματα με φιλοσοφική και λυρική διάθεση και «ψελλίσματα της ψυχής»  συνοδεύουν το ταξίδι από ένα διαρκώς μεταμορφούμενο παρελθόν, έρμαιο της  μνήμης και της λήθης, προς ένα αβέβαιο αλλά αναπόδραστο μέλλον . 

Ανάμεσα στις φωνές εκείνων που μελετούν πώς να δαμάσουν το χρόνο, πώς να αντιμετωπίσουν τη φευγαλέα του πραγματικότητα, ξεπροβάλλει το ποιητικό Εγώ που αναζητώντας την αλήθεια επικαλείται την αρωγή του άχρονου ή του πυκνού σύμπαντος χρόνου, την αίσθηση

Ότι ο χρόνος σταματά

Ότι η στιγμή αιωρείται και σε περιμένει
Να παίξετε μαζί στην παιδική αιώρα της

και διακηρύσσει την πίστη του στον λόγο της ψυχής. Ο χρόνος ωστόσο παραμένει ο φρουρός του ανθρώπου στη γη, τιμωρός των λαθών του αλλά και εκκολαπτήριο νέας ζωής.

Από το σύνολο της διάφανης λογοτεχνικής γραφής του Β. Μαραγκού σταχυολογήσαμε δύο ποιήματα:

Το προσωπείο του χρόνου

Δυο κόσμοι

Ανάμεσά τους

Αμείλικτο αρραγές

Το προσωπείο του χρόνου

Κύριος των δυνάμεων

Χειραγωγός των φαινομένων

Πάνω σ’ αυτό το προσωπείο υπάρχουμε.

Δυο χρόνοι

Ανάμεσά τους

Καταρρακωμένο

Το προσωπείο του κόσμου

Γελαστό και πικραμένο

Πάντοτε στο μεταίχμιο

Ανάμεσα στο είμαι στο μπορώ

Ανάμεσα στο θέλω και στο όχι

Ανάμεσα στο ναι και στο γιατί

Ανάμεσα στη μοχθηρία και στη μοιρασιά

Ανάμεσα στη θήρα της κυριαρχίας και στην άδολη χαρά.

Ο αποδώ ο κόσμος για τον αποκεί

Είναι ανύπαρκτος

Ο αποκεί ο κόσμος για τον αποδώ είναι αδύνατος

Είδωλα μόνο που γεννά ένα καπρίτσιο

Και μόνο οι αλαφροΐσκιωτοι πασχίζουν

Μέσα στην αμφιλύκη του ύπνου να διακρίνουν.

 Προς τα πάνω

Σκύψε κάτω απ’ το χώμα αν μπορείς

Ν’ αγγίξεις τις ρίζες των δέντρων να δεις το ποτάμι

Που αδιάφορο κυλάει μέσ’ από τα μνήματα

Μιας άλλης χώρας, μιας άλλης εποχής

Οι τάφοι των ηρώων είναι εδώ, τα κόκαλα των μαραθωνομάχων

Οι αργοναύτες επιστρέφουν πάντα απ’ την Κολχίδα

Ο μύθος εξελίσσεται

Τ’ αγάλματά τους είναι ζωντανά

Κοίτα μες στο μουσείο απ’ το παράθυρο

Όταν φύγουν οι επισκέπτες και οι φύλακες

Και απομένουν μόνα τους τ’ αγάλματα.

Τ’ αγάλματα περπατούν

Ταξιδεύουν τη νύχτα μαζί με τα μουσεία

Κι εκείνα που ’ναι ακόμα μες τη γη

Σηκώνονται τη νύχτα και βαδίζουν

Υπόγειος γαλαξίας

Προς τα πάνω.

Τ’ αγάλματα είναι το πρώτο σκαλοπάτι της αιωνιότητας

Το δεύτερο είμαστε εμείς, οι τωρινοί, τα ζώα και τα παιδιά μας

Το τρίτο είν’ η γλώσσα μας και όλ’ αυτά που προορίζονται

Να γίνουν ένα ποίημα

Όταν τους δώσει τη φωνή του ο ποιητής

Κι όσα ποιήματα είναι ακόμα άφατα

Αόρατη πεντηκοστή

Λίγα εκατοστά πάνω απ’ τις κεφαλές μας

Το τέταρτο είν’ οι αθάνατοι θεοί.

Ποιος όμως είναι εκεί αυτός που αθόρυβα

Την ανεβαίνει τώρα αυτή τη σκάλα;